Czy możemy naprawdę oddzielić się od własnego DNA?
W latach 90. naukowcy współpracujący z wojskiem Stanów Zjednoczonych postanowili zbadać niezwykłe pytanie: czy ludzkie emocje mogą nadal wpływać na żywe komórki, nawet po ich oddzieleniu od ciała? Konwencjonalna nauka odpowiedziałaby, że nie. Kiedy tkanka opuszcza ciało, nie powinna już reagować na to, co czuje lub przeżywa dana osoba. Ale to, co odkrył ten eksperyment, opowiada zupełnie inną historię.
Naukowcy zaczęli od pobrania wymazu z tkanek i DNA z ust ochotnika. Próbka została następnie umieszczona w specjalnie zaprojektowanej komorze w innym pomieszczeniu, oddalonym o kilkaset stóp, gdzie jej aktywność elektryczna mogła być precyzyjnie mierzona. W tym czasie ochotnik pozostał w oddzielnej przestrzeni i oglądał serię emocjonalnie nacechowanych klipów wideo, od scen wojennych, przez chwile radości i śmiechu, aż po obrazy intymne lub budzące niepokój, wszystkie starannie dobrane, by wywołać szeroką gamę autentycznych reakcji emocjonalnych.
Rezultat? Za każdym razem, gdy dawca doświadczał silnych emocji, pozytywnych lub negatywnych, jego oddzielone próbki DNA reagowały natychmiastowo, jakby wciąż były z nim połączone. Pomimo fizycznego dystansu, komórki reagowały w doskonałej synchronii z emocjami dawcy. DNA funkcjonowało tak, jakby wciąż było częścią tego samego żywego systemu. Co jeszcze bardziej zdumiewające, w późniejszych wersjach eksperymentu zwiększono dystans, w jednym przypadku oddzielając dawcę od jego DNA o 350 mil. Czas reakcji mierzono za pomocą zegara atomowego i za każdym razem odpowiedź DNA pozostawała równoczesna z przeżywaną emocją. Bez opóźnień. Bez osłabienia efektu. Niezależnie od tego, czy dzieliła ich ściana, czy setki mil, połączenie trwało.
Co może wyjaśniać takie zjawisko? Jedną z możliwości jest istnienie kwantowego pola energii, niewidzialnej sieci łączącej całą materię, o której od wieków mówią starożytne tradycje. To pole może umożliwiać natychmiastową komunikację między częściami jednej całości, niezależnie od odległości. W tym przypadku DNA i jego dawca pozostali energetycznie połączeni, reagując na siebie poprzez coś głębszego niż przestrzeń i czas.
Konsekwencje są doniosłe. Jeśli nie możemy być naprawdę oddzieleni od własnych komórek, co dzieje się w przypadku przeszczepów organów? Czy dwie osoby mogą pozostać połączone przez wspólną tkankę? A co z ludźmi, których codziennie dotykamy, zostawiając ślady naszego DNA w uścisku dłoni czy delikatnym muśnięciu?
Czy możemy być bardziej ze sobą powiązani, niż nam się wydaje, po prostu poprzez żywe fragmenty, które wymieniamy? Ale być może najpotężniejsza myśl ze wszystkich brzmi tak: może nic nie musi „podróżować”, by ten efekt zaistniał. Może nie istnieje żaden przesyłany sygnał, żadna siła przemieszczająca się przez przestrzeń. Może to połączenie już tam jest, ponadczasowe, natychmiastowe i zawsze obecne.
Ten eksperyment wskazuje na cztery niezwykłe prawdy:
- Istnieje forma energii między żywymi tkankami, której jeszcze w pełni nie rozumiemy.
- Komórki i DNA komunikują się poprzez to pole.
- Ludzkie emocje mają bezpośredni wpływ na DNA.
- Odległość nie ma wpływu na siłę tego połączenia.
To przypomnienie o czymś jednocześnie starożytnym i pięknie prostym: nie jesteśmy oddzieleni, nie jesteśmy sami, jesteśmy w każdej chwili głęboko i niewidzialnie połączeni.
Autor: Izabela Strzelecka